Kippig
Ik ben zo'n vrouw die net doet of ze niet ouder wordt. Vandaar dat ik ook geen leesbril nodig heb. 's Ochtends lees ik de koppen in de krant en dat is meer dan voldoende. De rest van het nieuws hoor ik wel de radio of ik lees het op internet. 's Avonds doe ik gezellig alle lampen voluit aan wanneer ik wat wil lezen. Mijn iPhone houd ik een halve meter van me af bij het sms'en.
Twee jaar geleden heb ik weliswaar een peperdure bril aangeschaft met multifocale glazen, maar die bril is niet goed. Ik word misselijk als ik hem opdoe en ik krijg pijn in mijn nek bij het lezen omdat ik mijn hoofd dan heel anders moet houden. Dat ziet er ook niet uit, zo lezen. Wanneer je eenmaal aan een leesbril begint kom je er nooit meer af, ik hou er niet van ergens afhankelijk van te zijn. Daarom ligt die multifocale bril te verstoffen, samen met het leesbrilletje van de HEMA, dat ik ooit op een zwak moment gekocht heb.
Het gaat prima. In de auto en voor de tv zet ik gewoon mijn 'bril voor veraf' op, de rest doe ik op de gok en hoofdpijn aan het einde van de dag neem ik voor lief.
Tot gisteren bij de Albert Heijn. Toen ik ineens de tekst op de sauszakjes niet meer kon lezen. Zo'n zakje had ik wel nodig want ik was vastbesloten teriyaki te serveren maar had geen flauw idee welke ingrediënten daar in hoorden. Gelukkig liep ik Arie tegen het lijf, een stuk jonger en wel uitgerust met leesbril. Bril geleend maar nog steeds onleesbaar, ook voor Arie trouwens. Uiteindelijk heb ik me tot een vijftienjarige vakkenvulster moeten wenden om erachter te komen waaruit teriyaki bestaat. Ik moest wel achter in de rij aansluiten want er bleken meer dames van zekere leeftijd zonder bril op pad.