parketteurterreur
Het was weer eens tijd voor een verbouwing. Per slot van rekening was de laatste alweer anderhalf jaar geleden dus het begon weer te kriebelen. We hadden behoefte aan mannen in ons huis die naar hout, zweet en cement roken, de hele dag koffie dronken en meezongen met ‘Nederlandstalig’ afkomstig uit een DeWalt bouwradio.
Dit keer werd de woonkamer als projectruimte aangewezen. Erker eraan en schouw eruit: daar zou de kamer zeker van opknappen. Tekeningen laten maken, vergunningen aangevraagd en een fijne aannemer geselecteerd. We hadden het goed geregeld. Zes weken zou de bouw dit keer duren. Het liep allemaal gesmeerd. Slopers, timmermannen, elektriciens, stukadoor, dakdekker: iedereen kwam keurig op tijd en er werd netjes gewerkt.
Vijf weken zaten erop, alleen de parketteur nog. Stukje nieuw parket erin, schuren, polijsten en oliën. Appeltje-eitje, nog twee dagen dachten wij…..totdat Bernard kwam. Bernard reed voor in een gebutste bestelbus, praatte aan één stuk door, laadde een hele hoop rotzooi uit en zette dat allemaal bij ons in de kamer. Hij liet de schuurmachine even lopen en vertrok toen om hout te halen. Ruim een etmaal later meldde hij zich weer nadat wij hem herhaaldelijk hadden verzocht ons te laten weten waar hij uithing. Bernard had even een moeilijke periode in zijn leven, dat was ons inmiddels wel duidelijk geworden, maar, zo verzekerde hij ons, “daarvan zouden wij geen last hebben”. Ondertussen werd Bernard steeds chaotischer, zowel in zijn spraak als in zijn werk en vooral bezig telefonisch en per sms zijn leven weer op orde te brengen. Qua parket gebeurde er eigenlijk helemaal niets, maar elke avond verzekerde Bernard ons dat het morgen echt af zou zijn. Hij wilde immers niet dat wij ook de dupe van zijn situatie zouden worden. Zo modderden wij voort met Bernard en Bernard met zichzelf en waren wij ondertussen vijf dagen parketteurterreur en een relatiecrisis verder. Uiteindelijk schonk Bernard ons op de zesde dag een afgewerkte parketvloer. Bernard was blij dat het erop zat en wij ook. Toen hij de straat uitreed vielen we elkaar huilend in de armen en bezwoeren elkaar voorlopig niet meer te verbouwen.