Ordinaire vrouw

Menig blogger/columnist zal jaloers op mij zijn: een eerste blog publiceren en dan al zoveel reacties. Dit is nou precies wat je met een blog voor ogen hebt. Laten zien wat je als schrijver in huis hebt en prikkelen en uitdagen. En het fijne is: je bent helemaal vrij in hoe je schrijft en waarover je schrijft.

Een droomstart dus, voor een beginnend tekstbureau. En het moet gezegd: ik had dit niet verwacht! Zoveel reacties én de aard van de reacties.

Sommigen van de lezers willen nu ook een iPhone (nu wel goed geschreven) en anderen juist helemaal niet. Laat staan zo’n nutteloze applicatie als Sleep Cycle. 

De openingszin van de blog en het woordje ‘seksleven’ heeft sommigen blijkbaar op een bepaald been gezet. Welk been? Het goede of het verkeerde? Mijn dochter op het verkeerde blijkbaar, maar zij is pas 13. Zij las de blog en zei toen: “Mam, je bent wél een bedrijf nu. Dat kun je toch niet schrijven, nu denken ze dat je zo’n ordinaire vrouw bent!”

Daar schrok ik toch wel van. Mijn dochter denkt dat anderen mij een ordinaire vrouw vinden. Dat zal toch niet? Ik vind mijzelf helemaal geen ordinaire vrouw. Ik zeg wel eens dingen die ik achteraf beter niet had kunnen zeggen maar dat maakt mij toch niet ordinair. En het feit dat ik toevallig een keer het woordje ‘seksleven’ (okay, wel in mijn eerste openbare blog) gebruik zegt toch eigenlijk niets.

Mag ik nu alleen nog maar schrijven over de kinderen, het Franse voetbalelftal, huisdieren, paars-pluskabinetten, verregende kampeervakanties, taaltoetsen, bingo-avonden, tegeltjeswijsheden en moderne kunst om geen onjuist signaal af te geven of foute enge opdrachtgevers aan te trekken?

Ik dacht het niet. Ik ben baas over mijn eigen blog!